چند برداشت دارم پس از دیدن مصاحبه‌ی تلویزیونی احمدی‌نژاد که با شما درمیان می‌گذارم و نظر شما را هم می‌خواهم:

- به نظر من بزرگترین اشکال احمدی‌نژاد این است که اغراق می‌کند. نقاط قوت را بسیار بزرگ می‌کند و نقاط ضعف را هم بسیار کوچک. البته این کاری است که کم و بیش همه‌ی مدیران اجرایی در همه جای دنیا می‌کنند و طبیعی هم هست. چون ضعف نشان دادن در این سطح از مدیریت باعث تضعیف مدیریت‌های میانی می‌شود و چیزی که به لایه‌های پایین‌تر می‌رسد آن وقت تنها ناامیدی و افسردگی است. رفسنجانی و خاتمی هم همیشه همین کار را کرده‌اند. ولی احمدی‌نژاد که از هر نظری با این‌ها فرق دارد نباید زیاد اغراق کند. چون اولا خودش را ناآگاه از تجربه‌ی روزمره‌ی مردم نشان خواهد داد و دوم هم اینکه تفاوت‌اش را با دولت‌های قبلی در ذهن مردم کم‌رنگ خواهد کرد. بخصوص که از نظر عملی، احمدی‌نژاد با عزل و نصب‌های بی‌تعارف و پرتعدادش نشان داده که نقاط ضعف دولت خودش را قبول دارد و می‌بیند و برای رفع آن هم با کسی تعارف ندارد. ولی باید کمی در گفتارش هم این حس را بیشتر به مردم بدهد، مثل کاری که راجع به رییس سازمان ترتیب بدنی علی‌آبادی یک بار کرده بود. اظهار آگاهی از نقاط ضعف خیلی وقتها برعکس چیزی که به نظر می‌رسد به اعتماد بیشتر مردم منجر خواهد شد. البته نه همیشه و بخصوص درباره‌ی مسایل اساسی و سیاست خارجی باید با اعتماد به نفس بیشتر حرف زد. <>

- سطح بحث و زبانی که گفتگوگران با آن رییس جمهور را به چالش می‌گیرند واقعا قابل مقایسه با زمان خاتمی و رفسنجانی نیست. الان واقعا رییس جمهور هیچ تقدسی ندارد و حتی در تلویزیون رسمی جمهوری اسلامی هم خبرنگاران هرچیزی را بخواهند به او می‌گویند و او هم پاسخ می‌دهد. این خیلی به نفع حکومت است که کسی خود را بالاتر از نقد صریح نداند و مردم هم این تفاوت را که البته از زمان خاتمی شروع شد و احمدی‌نژاد این را بسیار فراتر برده می‌فهمند. مصاحبه‌های رفسنجانی را به یاد بیاورید. اصلا واقعا طرف فکر می‌کرد شاهنشاه است و فقط دوست داشت تعریف و تمجید بشنود. آن دوران تمام شد و جمهوری اسلامی واقعا پس از سی سال می‌‌تواند ادعا کند که زمین تا آسمان با سیستم دیکتاتوری قبل از انقلاب فرق کرده است. این ویدیو را بدهید به ایرانیانی که سالهاست از ایران دور بوده‌اند و ببینید چقدر شوکه می‌شوند از چالشی که رییس جمهور ممکلت در تلویزیون زنده‌ی خود حکومت توسط دو خبرنگار عادی می‌شود. شوخی نمی‌کنم. امتحان کنید.

- حرف زدن احمدی‌نژاد یک حسی را به آدم می دهد که واقعا در خاتمی و رفسنجانی نبود. این حس که این آدم رییس اجرایی یک مملکت بزرگ با ?? میلیون نان‌خور است و به جزییات کارهای زیردستانش بخصوص در مسایل زیربنایی وارد است و دقت می‌کند و نظر دارد. مثل خاتمی و رفسنجانی نیست که می‌نشستند و قشنگ معلوم بود که یک سری عدد و رقم حفظ کرده‌اند که با آن بیایند و مثلا نشان دهند که روی کار تسلط دارند. البته خاتمی که حتی همین را هم نداشت و فقط می‌نشست و حرفهای یک مدرس فلسفه‌ یا سیاسی را برای سال اول لیسانس را در مقام ریاست جمهوری تکرار می‌کرد.

- حرف زدن احمدی‌نژاد شبیه مهندسی است که پای ساختمان ایستاده و با لباس خاکی و آستین و پاچه‌ی بالا زده دارد کار می‌کند و ساختمان را بر اساس نقشه‌‌های قبلی آرام آرام بالا می‌برد، از کارگرانش کار می‌کشد و آنها هم از او حساب می‌برند و گاهی آنقدر کار می‌کند که شبها هم همان جا در ساختمان نیمه‌کاره و کنار کارگرانش می‌خوابد. ولی خاتمی و رفسنجانی بیشتر شبیه به سرمایه‌گذاران یک ساختمان حرف می‌زدند که هر ازگاهی با چسان و فیسان و بنز متالیک‌شان نوه به بغل پای ساختمان می‌آیند و چند دقیقه گپی با مهندس می‌زنند و چایی‌ای می‌خورند و یک سری امر و نهی کلی درباره‌ی رنگ آینده‌ی سرویس بهداشتی و پارکت می‌کنند و می‌روند؛ و آنقدر نگران تیپ و قیافه‌شان هستند که حتی با مهندس خاکی بینوا حتی دست درست و حسابی هم نمی‌دهند که خدانکرده عبایشان خاکی نشود یا نوه‌شان حساسیت پوستی نگیرد. این را آدم پنج دقیقه که به حرفهای احمدی‌نژاد گوش می‌دهد می‌فهمد و یکهو نگران می‌شود که نکند ساختمانی را که رفسنجانی و خاتمی ساختند با این همه بی‌مبالاتی و بی‌مسوولیتی آنها الان است که با یک میهمانی بیست نفره بریزد پایین. فرق احمدی‌نژاد و خاتمی فرق دستان احتمالا زبر و زمخت او با دست‌های نرم و لطیف خاتمی و رفسنجانی است. من یکی که حاضر نیستم در ساختمان کسی که دستهایش (مثل خودم) از برگ گل لطیف‌تر است زندگی کنم. این آقای مهندس پای کار بدون شک دور بعد هم برنده خواهد شد. مردم تفاوت این دو دست و این دو ساختمان را می‌فهمند و دلشان می‌خواهد مملکتشان دست کسی باشد که برایش پاچه بالا بزند و کار کند.